اعتمادآنلاین| سیدمسعودآریادوست-  مشکلات صنعت نفت کشور قرار بود با انعقاد قراردادهای نفتی جدید تا حد زیادی حل شود. اما عده‌ای مدام با این قراردادها ساز مخالف می‌زنند. فرشید شکرخدایی ریاست کمیسیون تجاری‌سازی فدراسیون صنعت نفت ایران و نایب رییس هیات مدیره انجمن مدیریت کیفیت ایران در گفتگو با «اعتمادآنلاین» از دلایل مخالفان با حضور شرکتهای نفتی در ایران سخن گفت.

شکرخدایی  گفت: حضور شرکتهای بزرگ خارجی در ایران، جدای از منافع اقتصادی که دارد، می تواند منافع سیاسی را هم برای کشور به ارمغان بیاورد. درست همانطور که با بویینگ و ایرباس چنین قراردادهایی را داریم. بنابراین برای بررسی یک قرارداد، باید از جمیع جهات این مساله بررسی شود و نه صرفا از یک جهت.

وی افزود: تلاش دولت آقای روحانی این بود که با نهایی شدن برجام، ضمن قرارداد با شرکتهای بزرگ دنیا، امنیت کشور را به منافع اقتصادی شرکت‌های بزرگ دنیا گره بزند. بنابراین شاهد بودیم که با شرکتهای بزرگی همچون توتال، پژو، ایرباس و بویینگ وارد گفتگو شدیم. در طولانی مدت نیز همین قراردادهای منعقد شده مانع محکمی برای کسانی که مخالف برجام هستند ایجاد خواهد کرد.

وی ادامه داد: اما آنچه که در معامله‌ای اقتصادی و دو طرفه مطرح می‌شود این است که وقتی کارتل‌های بزرگ وارد ایران می شوند، تا سرمایه‌گذاری کنند و شغل تولید کنند، بحث نفوذ را نمی‌تواند در مورد آنها مطرح کرد. نفوذ این شرکتها در ایران چه معنایی دارد؟! ما قرار  است با آنها مراوده اقتصادی داشته باشیم. ارتباط بحث نفوذ با موضوعات اقتصادی قابل درک نیست. اینها مغلطه است و از سوی کسانی مطرح می‌شود که منافعشان تحت تاثیر قرار  گرفته است.

فرشید شکرخدایی با اشاره به منافع حضور شرکت‌های بزرگی نفتی در کشور ابراز داشت: به این نکته باید توجه کنیم که در بحث مدیریتی و کیفیت مدیریت احتیاج به یادگیری از تجارب موفق دنیا داریم؛ آنهم به صورت عملیاتی و نه دانشگاهی.

وی افزود:همکاری با شرکت‌های بزرگ، منجر به انتقال دانش به  پیمانکارها و سازندگان می‌شود تا خودشان را به روز کنند. ما نمی‌توانیم انتظار ارتقاء کیفیت سازندگان داخلی را داشته باشیم مگر اینکه با شرکتهای بزرگ دنیا کار کنیم. لذا طرح بحث نفوذ را در چنین مبحثی درست نمی‌دانیم. این یک بهانه است.

رییس کمیسیون تجاری سازی فدراسیون صنعت نفت از احتمال ترک ایران توسط شرکت توتال سخن به میان آورد و تصریح کرد: اگر هم توتال چنین تصمیمی بگیرد، این رفتار یک رفتار اقتصادی است و نه سیاسی. کشوری که درگاه ورود خود را به روی تمام دنیا می بندد و انتظار دارد که بازهم همگان با او در ارتباط باشند، از واقع‌بینی به دور است. ما اگر منافع اقتصادی‌مان را به منافع اقتصادی شرکتهای بزرگ گره بزنیم، مطمئنا در این بازی اقتصادی، مهره های بسیاری را برای بازی کردن خواهیم داشت.

شکرخدایی در رابطه با خارج کردن شرکتهای بزرگ از ایران هشدار داد و گفت: البته بسیاری هستند که در کشور دنبال این هستند که درهای کشور را ببندند و مدلی مثل کره شمالی را اجرایی کنند. البته بسیاری این مساله را به صلاح مملکت نمی‌دانند. ما اکنون در برهه‌ای از زمان هستیم که بین این دو تفکر اختلاف وجود دارد. بستن درهای کشور آنهم بدون در نظر گرفتن اوضاع خارجی، تفکر مناسب و واقع بینانه‌ای نیست. همه ما می‌دانیم که کشورهایی که مرزهای خود را بسته‌اند  و با خارج قطع ارتباط کرده‌اند، به سمت دیکتاتوری کامل و انسداد سیاسی کشانده شده‌اند.